Zgodnie z art. 35 ustawy o ewidencji ludności organ gminy wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lub podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się. Miejsce pobytu stałego danej osoby to miejsce, w którym osoba ta stale realizuje swoje podstawowe czynności życiowe, mieszka, nocuje, spożywa posiłki, przyjmuje korespondencję. Ewidencja ludności służy wyłącznie zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osoby, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie stanu prawnego. Nie rozstrzyga zatem ani o prawie do lokalu, ani o uprawnieniu do przebywaniu w nim.
Przegląd orzeczeń sądów administracyjnych w sprawach o zameldowanie:
O kwalifikacji pobytu przesądza możliwość ustalenia, że osoba tam mieszka, nocuje, przygotowuje posiłki, przyjmuje wizyty członków rodziny lub znajomych, utrzymuje chociażby okazjonalne kontakty z sąsiadami, przyjmuje i nadaje korespondencję. Problemy mieszkaniowe, spory rodzinne, kwestie własnościowe, a więc okoliczności powoływane przez strony postępowania administracyjnego w toku postępowań administracyjnych są bez znaczenia w postępowaniu meldunkowym. Sprawy meldunkowe należące do kategorii zagadnień ze sfery prawa administracyjnego służą tym samym wyłącznie rejestracji stanu faktycznego, a nie prawnego i nie mają wobec tego żadnego związku z ustaleniem uprawnień (prawa) do lokalu, czy też z ewentualnymi roszczeniami majątkowymi.
Opuszczenie lokalu ma charakter trwały i dobrowolny, gdy osoba fizycznie prze przebywa w lokalu mieszkalnym, w którym poprzednio miała zorganizowane centrum życiowe oraz, gdy nieprzebywanie to jest wynikiem woli tej osoby.
]]>